Włączamy się sercem w 32. edycję pięknego ewangelizowania dzieci i młodzieży. Tegoroczne hasło Kolędy Misyjnej: „Pójdźmy do Betlejem”, przypomina nam, że w świecie dobrobytu i obojętności na los bliźnich, mamy przyjąć postawę pasterzy, którzy stają się dla innych świadkami nadziei. Zapisane w języku hiszpańskim hasło (Vayamos a Belén), zwraca uwagę na Boliwię, gdzie posługuje sześciu misjonarzy z diecezji tarnowskiej: ks. Paweł Żurowski, ks. Jan Baran, ks. Tomasz Fajt, ks. Radosław Słowik, ks. Tomasz Kaczor i ks. Tomasz Kulig. Nie zapominamy o Nich w naszych modlitwach i wspieramy ofiarami realizowane dzieła. Dziękujemy Kolędnikom z naszej parafialnej Wspólnoty za misyjne kolędowanie, piękny ton kolęd i z serca płynące bożonarodzeniowe przesłanie zobrazowane w wymownej, pełnej dziecięcej szczerości, scence.
Zapraszamy do obejrzenia zdjęć w galerii: Kolęda Misyjna 2024
Zapłakała przyroda odwilżą, szepcząc wtulona w srebrzysty szron, że jest dobro, które nie powinno umierać. I Poprad zanucił smutną pastorałkę, zmrożoną żalem za Człowiekiem – historią, skromną lecz niezapomnianą.
Drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia – Święto św. Szczepana przywołało smutne chwile ostatniego pożegnania byłego kościelnego naszej Wspólnoty – śp. Pana Stasia. Odszedł do Pana, 23 grudnia 2024 roku po 89 pięknych, chociaż niełatwych latach życia. Do ostatniej chwili, choć już niemocny by posługiwać, był pośród nas. Ponad 25 lat czuwał w kościelnej zakrystii doglądając dobrymi oczyma Bożych spraw. Sercem oddany parafii i ludziom był wielką pomocą i wsparciem w ciężkich chwilach dla naszego drogiego ks. proboszcza Franciszka, który w słowach pogrzebowej homilii umiłował słowem wielkie poświęcenie, pracowitość, ofiarność i świętość zmarłego Pana Stasia. Zawierzał się nieustannie Bożemu Miłosierdziu. Pokorny, cichy, uśmiechnięty w duchowym cierpieniu trwał wiernie przy tym, co prawe i święte. Karmił się Bożą miłością i pocieszał, sam pociechy potrzebując. Wszystko, co czynił ofiarował Panu Bogu. Bez pośpiechu, dokładnie z majestatem wykonywał kościelne powinności. Z hołdem dotykał bieli wykrochmalonego obrusu, na którym za chwilę miało dokonać się przeistoczenie, a zatrzymując wzrok na zapalonej świecy, chciał w jej blasku ujrzeć nadzieję na wysłuchanie próśb. Drżał by płomień nie zgasł… Cichym krokiem, nie budząc Jezuska w żłóbeczku przemierzał tysięczne razy drogi przy ołtarzu, a gdy pozostał sam poprawiał sianko Bożej Dziecinie… z pewnością. Szlochał wraz z Jezusem ukrzyżowanym, boleśnie odwracając wzrok, by rozpędzony świat nie dostrzegł łez, bo nie zrozumie… Z serca radował się pięknem parafialnych uroczystości, szukając w nich szczerości parafian i próbując zrozumieć barwną współczesność. Zapatrzony w błękitne oczy Maryi, z pięknych okruchów składał chwile dnia i to piękno pozostaje w naszych wspomnieniach.
Panie Stasiu, nasz Kochany Panie Stasiu, wyglądnij na nas jeszcze raz zza drzwi zakrystii, byśmy zapamiętali Twój dobry uśmiech i troskę w oczach. Dziękujemy za darowane nam dni, za szczere dobre słowo, za przykład wiary niezłomnej i walkę o kościół, o to święte dla nas miejsce. Odczytujemy osobiście Twój cichy testament pozostawiony dla każdego z nas… Witraże świątyni pociemniały, gasząc ostatni blask dnia. Co powiedziałby nam teraz śp. Pan Stasiu, gdyby tu stanął między nami? – zapytał ks. proboszcz. Nastała cisza, popłynęły łzy…
Bóg pośród nas. Błogosławi, daje pociechę. Zrodzony cichą, ciemną nocą, bez przepychu, bez dostojeństw. Rozjaśnia wielką Miłością ludzkie niepokoje, smutek, żal i niesprawiedliwość. Dziecięce kwilenie przywołuje uśmiech na samotnej twarzy, budząc nadzieję w sercach i ucząc przebaczać nade wszystko, w imię Jego wielkiej miłości do człowieka. Trwamy na modlitwie u Jezusowego żłóbka, pochylając się nad wielkim darem jaki Bóg Ojciec darowała światu. Bóg uniża się do człowieka. Czy mamy w sercach dość miłości, by Go przyjąć?
Parafialna żywa szopka w modlitewnych chwilach przywołała tradycję sprzed wieków. Dziękujemy jej Twórcom za trud pracy, byśmy stając przy współczesnej stajence, spróbowali przeżyć cud tamtej Wielkiej Nocy, gdy Miłość zrodziła się dla świata.
Dobiegł końca czas naszej wspólnotowej modlitwy, przygotowującej na narodzenie Bożej Dzieciny. Przemierzyliśmy drogę adwentowego oczekiwania wraz ze św. Wincentym a Paulo, patronem dzieł miłosierdzia w Kościele, a podążając własnymi drogami uczyliśmy się dostrzegania Boga przychodzącego w drugim człowieku. Tradycją lat ubiegłych dzieci uczestnicące w Roratach przynosiły serduszka z wypisanymi dobrymi uczynkami. Te dary serca przygotowały je do prawdziwego przeżycia czasu Adwentu. W radości oczekujemy na narodzenie Bożego Dzieciątka.
Adwentowa radość zawitała do naszej parafialnej świetlicy, gdzie 13 grudnia br. Fundacja Rodzice Dzieciom zorganizowała świąteczne warsztaty artystyczne. Tym razem główną bohaterką stroików była choinka. Mali twórcy z zaangażowaniem oddali się pracy, strojąc styropianowe choinki. Okręcane mieniącymi się sznurami, zdobione były następnie różnorakimi ozdobami. Świąteczne cudeńka zachęcały do tworzenia. Bombki, gałązki jedlinki, szyszki, aniołki, złotoażurowe listeczki i gwiazdki, jabłuszka i srebrzone elementy, komponowane były gustownie na strojnej pannie choince według własnego pomysłu dziewczynek i chłopców. Wszystkie prace były śliczne, a wśród nich ta jedyna przygotowana dla ks. proboszcza F. Niemca i ofiarowana Mu z serdecznymi świątecznymi życzeniami. Cieszyła radość dzieci i zaangażowanie Rodziców i Dziadków, którym fundacja serdecznie dziękuje za obecność. Podziękowania płyną również do Ofiarodawców, którzy wspierają działania fundacji przekazując corocznie 1,5% podatku. To dzięki takiemu wsparciu, między innymi, mogą być realizowane podobne inicjatywy. Piękne choinki powędrowały do rodzinnych zaciszy, by tam oczekiwać na prawdziwą radość – narodzenie Bożej Dzieciny.
Zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć: Warsztaty bożonarodzeniowe 2024
