Czas ferii zimowych był dobrym momentem na zorganizowanie zimowego kuligu. Ksiądz proboszcz Franciszek Niemiec zaprosił do udziału lektorów, ministrantów, Dziewczęcą Służbę Maryjną oraz młodzież i dzieci, które włączyły się aktywnie w Kolędę Misyjną A.D. 2024. Spotkanie upłynęło w radosnym nastroju w bliskości Boga, który darował tego dnia uczestnikom piękną pogodę. Głębia lasu na Majdanie przemawiała zimowym urokiem, uwrażliwiając na dzikość natury. Świeże, rześkie powietrze malowało rumieńce na twarzach dziewcząt i chłopców, pędzących saniami zimowym, malowniczym szlakiem. Było cudownie! A jak potem smakowała pieczona kiełbasa, można sobie tylko wyobrazić. To piękne chwile, kiedy rówieśnicy w zabawie i radości mogą spędzić wspólnie czas. Nic nie zastąpi serdecznej rozmowy, uśmiechu i bliskości drugiej osoby, niezależnie od tego ile mamy lat. Dziękujemy serdecznie Księdzu proboszczowi za zaproszenie, a Panu Włodzimierzowi Drozdowi i Panu Leszkowi Drozdowi za pomoc w zorganizowaniu tej niecodziennej imprezy.
W Niedzielę Chrztu Pańskiego, kończącą okres Bożego Narodzenia, gościliśmy na popołudniowej Mszy świętej Parafialny Chór „Cantores Sancti Jacobi” z Powroźnika. Modlitwa ukryta w pięknych tonach melodii tuliła Bożą Dziecinę, uwrażliwiając nas samych na głębokie przeżycie niedzielnego spotkania z Jezusem. Soprany, alty, tenory i basy tworzyły harmonię majestatu, godną Bożego Syna. Nutki łączyły się raz cicho, raz wzniośle jak miłość i wiara, które, gdy słabną trwają w nadziei… Dziękując za piękny występ, zamykamy wspomnieniem w sercach niezwykłe chwile darowane nam przez utalentowanych Wykonawców. Życzymy wielu łask i pięknych występów na chwałę Boga.
Włączamy się sercem w 32. edycję pięknego ewangelizowania dzieci i młodzieży. Tegoroczne hasło Kolędy Misyjnej: „Pójdźmy do Betlejem”, przypomina nam, że w świecie dobrobytu i obojętności na los bliźnich, mamy przyjąć postawę pasterzy, którzy stają się dla innych świadkami nadziei. Zapisane w języku hiszpańskim hasło (Vayamos a Belén), zwraca uwagę na Boliwię, gdzie posługuje sześciu misjonarzy z diecezji tarnowskiej: ks. Paweł Żurowski, ks. Jan Baran, ks. Tomasz Fajt, ks. Radosław Słowik, ks. Tomasz Kaczor i ks. Tomasz Kulig. Nie zapominamy o Nich w naszych modlitwach i wspieramy ofiarami realizowane dzieła. Dziękujemy Kolędnikom z naszej parafialnej Wspólnoty za misyjne kolędowanie, piękny ton kolęd i z serca płynące bożonarodzeniowe przesłanie zobrazowane w wymownej, pełnej dziecięcej szczerości, scence.
Zapraszamy do obejrzenia zdjęć w galerii: Kolęda Misyjna 2024
Zapłakała przyroda odwilżą, szepcząc wtulona w srebrzysty szron, że jest dobro, które nie powinno umierać. I Poprad zanucił smutną pastorałkę, zmrożoną żalem za Człowiekiem – historią, skromną lecz niezapomnianą.
Drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia – Święto św. Szczepana przywołało smutne chwile ostatniego pożegnania byłego kościelnego naszej Wspólnoty – śp. Pana Stasia. Odszedł do Pana, 23 grudnia 2024 roku po 89 pięknych, chociaż niełatwych latach życia. Do ostatniej chwili, choć już niemocny by posługiwać, był pośród nas. Ponad 25 lat czuwał w kościelnej zakrystii doglądając dobrymi oczyma Bożych spraw. Sercem oddany parafii i ludziom był wielką pomocą i wsparciem w ciężkich chwilach dla naszego drogiego ks. proboszcza Franciszka, który w słowach pogrzebowej homilii umiłował słowem wielkie poświęcenie, pracowitość, ofiarność i świętość zmarłego Pana Stasia. Zawierzał się nieustannie Bożemu Miłosierdziu. Pokorny, cichy, uśmiechnięty w duchowym cierpieniu trwał wiernie przy tym, co prawe i święte. Karmił się Bożą miłością i pocieszał, sam pociechy potrzebując. Wszystko, co czynił ofiarował Panu Bogu. Bez pośpiechu, dokładnie z majestatem wykonywał kościelne powinności. Z hołdem dotykał bieli wykrochmalonego obrusu, na którym za chwilę miało dokonać się przeistoczenie, a zatrzymując wzrok na zapalonej świecy, chciał w jej blasku ujrzeć nadzieję na wysłuchanie próśb. Drżał by płomień nie zgasł… Cichym krokiem, nie budząc Jezuska w żłóbeczku przemierzał tysięczne razy drogi przy ołtarzu, a gdy pozostał sam poprawiał sianko Bożej Dziecinie… z pewnością. Szlochał wraz z Jezusem ukrzyżowanym, boleśnie odwracając wzrok, by rozpędzony świat nie dostrzegł łez, bo nie zrozumie… Z serca radował się pięknem parafialnych uroczystości, szukając w nich szczerości parafian i próbując zrozumieć barwną współczesność. Zapatrzony w błękitne oczy Maryi, z pięknych okruchów składał chwile dnia i to piękno pozostaje w naszych wspomnieniach.
Panie Stasiu, nasz Kochany Panie Stasiu, wyglądnij na nas jeszcze raz zza drzwi zakrystii, byśmy zapamiętali Twój dobry uśmiech i troskę w oczach. Dziękujemy za darowane nam dni, za szczere dobre słowo, za przykład wiary niezłomnej i walkę o kościół, o to święte dla nas miejsce. Odczytujemy osobiście Twój cichy testament pozostawiony dla każdego z nas… Witraże świątyni pociemniały, gasząc ostatni blask dnia. Co powiedziałby nam teraz śp. Pan Stasiu, gdyby tu stanął między nami? – zapytał ks. proboszcz. Nastała cisza, popłynęły łzy…
Bóg pośród nas. Błogosławi, daje pociechę. Zrodzony cichą, ciemną nocą, bez przepychu, bez dostojeństw. Rozjaśnia wielką Miłością ludzkie niepokoje, smutek, żal i niesprawiedliwość. Dziecięce kwilenie przywołuje uśmiech na samotnej twarzy, budząc nadzieję w sercach i ucząc przebaczać nade wszystko, w imię Jego wielkiej miłości do człowieka. Trwamy na modlitwie u Jezusowego żłóbka, pochylając się nad wielkim darem jaki Bóg Ojciec darowała światu. Bóg uniża się do człowieka. Czy mamy w sercach dość miłości, by Go przyjąć?
Parafialna żywa szopka w modlitewnych chwilach przywołała tradycję sprzed wieków. Dziękujemy jej Twórcom za trud pracy, byśmy stając przy współczesnej stajence, spróbowali przeżyć cud tamtej Wielkiej Nocy, gdy Miłość zrodziła się dla świata.
